Chyba
najbardziej ceniony gołąbek. Owocniki tworzy od lipca do końca
września. Górna powierzchnia kapelusza ma barwę szaro-zieloną,
podczas suchej pogody występują charakterystyczne spękania,
zwłaszcza na starych owocnikach. Blaszki grube, najpierw białe,
potem blado-kremowe. Trzon biały, pełny, z wiekiem robi się
gąbczasty. Miąższ biały,
wkrótce brązowiejący, zwarty, dość twardy i suchy, o przyjemnym
smaku, kruchy jak u wszystkich gołąbków. Skórka gruba, sucha,
przyrośnięta tak silnie, że tylko w okresie wilgotnej pogody można
ją miejscami trochę zedrzeć od brzegu, przeważnie razem z
miąższem. Relatywnie łatwy do rozpoznania, gdyż różni się
bardzo barwą i ogólnym wyglądem od wszystkich innych gołąbków.
Można go pomylić z Gołąbkiem grynszpanowym (Gołąbek białozielonawy)(Russula aeruginea), czy też z niektórymi formami
Gołąbka modrożółtego (Russula cyanoxantha var. Cutefracta). Może
być nawet spożywany na surowo, jako domieszka do różnego rodzaju
surówek i sałatek.
Nazwy
potoczne:
surojadka,
gołąbka siwa, siwka, syrojeżka zielonawa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz