Gołąbek grynszpanowy (Gołąbek białozielonawy) - Russula aeruginea

Grzyb jadalny, jednak mało ceniony. Spożyty na surowo może powodować zatrucia. W wielu atlasach nie zaleca się zbieranie tego gołąbka, ponieważ w większych ilościach może spowodować niedyspozycje żołądkowe. Ja jednak się pod tym nie podpisuje i jak tylko jest wysyp zbieram Gołąbka grynszpanowego. Przepis przyrządzenia tutaj.

Powierzchnia kapelusza gołąbka grynszpanowego jest gładka, sucha i matowa, przy brzegu karbowana. W czasie deszczu staje się śliska. Kolor od zielonego przez oliwkowozielony do żółtozielonego. Na środku przeważnie ciemniejszy. Skórkę można ściągnąć niemal do wierzchołka kapelusza. Blaszki u młodych osobników białe, u starszych kremowe. Miąższ u młodych okazów twardy, biały i kruchy. Ma lekko piekący smak, szczególnie blaszki i niewyraźny zapach. Można go pomylić z gołąbkiem widlastym (gołąbkiem oliwkowozielonym) (Russula heterophylla), który nie ma szczypiącego smaku a skórkę można ściągnąć do jednej trzeciej promienia kapelusza. Nieco podobieństwa wykazuje do gołąbka zielonawego (Russula virescens), który jednak zazwyczaj ma spękaną skórkę. Oba wymienione gołąbki są jadalne. Zdarzają się także pomyłki z muchomorem sromotnikowym (Amanita phalloides) z powodu podobnej barwy kapelusza.

Nazwy potoczne:

betka, gołąbek białozielonawy, gołąbek trawiastozielony, siwka