Maślak pstry - Suillus variegatus

Kapelusz o średnicy 5–14 cm, u młodych okazów półkolisty z podwiniętymi brzegami, potem poduchowaty z ostrym brzegiem. Skórka za młodu ma kolor od żółtego lub żółtosiwego przez oliwkowy do brudnopomarańczowego i jest pilśniowata, potem staje się ochrowobrązowa do bladopomarańczowej. Jej powierzchnia pokryta jest drobnymi kosmkami, które u starszych okazów czasami zanikają. Rurki dość krótkie, za młodu żółte lub bladopomarańczowe, potem ciemnooliwkowe. Po uciśnięciu najpierw sinieją, potem brązowieją. Trzon wysokość 4-10 cm, grubość 2-4 cm. Jest walcowaty, gładki i dołem zgrubiały. Ma żółty lub żółtobrązowawy kolor z lekkim czerwonawym odcieniem. Miąższ twardy, bladożółty lub bladopomarańczowy, po przekrajaniu lekko błękitniejący nad rurkami i pod powierzchnią trzonu cytrynowożółty, po przekrojeniu miejscami lekko sinieje (lekko błękitnieje). Smak nieznaczny, zapach oryginalny, nieco przypominający igliwie. Owocniki wyrastają od lata do jesieni. W Polsce miejscami jest pospolity. Występuje w lasach iglastych, szczególnie pod sosną i na wrzosowiskach w miejscach wilgotnych.

Nazwy potoczne:

bagniak, grzyb pstry, jakub, jakubek, łosiak, murzynek, piasecznik, twardak, twardzioszek, grzyb twardzioszek, borowik pstry, bagniak, murzynek, twardak, ugacz, piasecznik, piaskowiec, hubanek

Maślak zwyczajny - Suillus luteus

Maślak zwyczajny już się przewinął na blogu tutaj. Maślaki można zrobić na wiele sposobów, tym razem usmażymy na maśle:

1. Maślaki należy obrać, wypłukać i pokroić na mniejsze fragmenty
2. Najpierw dusimy pod przykryciem aż puszczą wodę, potem odparowujemy nadmiar wody i smażymy (w międzyczasie doprawiamy do smaku)
3. Tak zrobione maślaki można jeść z chlebem lub pokusić się o jajecznicę i wbić jajka

Gołąbek zielonawy - Russula virescens

Chyba najbardziej ceniony gołąbek. Owocniki tworzy od lipca do końca września. Górna powierzchnia kapelusza ma barwę szaro-zieloną, podczas suchej pogody występują charakterystyczne spękania, zwłaszcza na starych owocnikach. Blaszki grube, najpierw białe, potem blado-kremowe. Trzon biały, pełny, z wiekiem robi się gąbczasty. Miąższ biały, wkrótce brązowiejący, zwarty, dość twardy i suchy, o przyjemnym smaku, kruchy jak u wszystkich gołąbków. Skórka gruba, sucha, przyrośnięta tak silnie, że tylko w okresie wilgotnej pogody można ją miejscami trochę zedrzeć od brzegu, przeważnie razem z miąższem. Relatywnie łatwy do rozpoznania, gdyż różni się bardzo barwą i ogólnym wyglądem od wszystkich innych gołąbków. Można go pomylić z Gołąbkiem grynszpanowym (Gołąbek białozielonawy)(Russula aeruginea), czy też z niektórymi formami Gołąbka modrożółtego (Russula cyanoxantha var. Cutefracta). Może być nawet spożywany na surowo, jako domieszka do różnego rodzaju surówek i sałatek. 

Nazwy potoczne:

surojadka, gołąbka siwa, siwka, syrojeżka zielonawa